Μία από τις πιο σπουδαίες Ελληνίδες μουσικούς, η Ευανθία Ρεμπούτσικα, μας προσκαλεί τη Δευτέρα 7 Απριλίου σε μια σημαντική γιορτή με… Μέριμνα, στο θέατρο «Παλλάς».
Η γυναίκα που με τις μελωδίες της χαρίζει ζεστασιά και συγκίνηση, συμβάλλει ουσιαστικά στη συναυλία που είναι αφιερωμένη στην αξία και στο νόημα της ζωής των παιδιών και των οικογενειών που φροντίζει το φιλανθρωπικό σωματείο «Μέριμνα», όταν βιώνουν απώλειες και μεγάλες προκλήσεις.
Με αφορμή αυτή τη συναυλία, η Ευ. Ρεμπούτσικα κάνει κατάθεση ψυχής στη Realnews, ξετυλίγοντας το νήμα της διαδρομής της από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα.
Τι είναι για εκείνη το ταλέντο, ποιος ήταν ο εμπνευστής της, ποια έργα της ξεχωρίζει αλλά και ποιο είναι το όνειρό της;
Οι συναυλίες σας είναι επιλεκτικές και πολύ συχνά για κάποιον καλό σκοπό. Ετσι, στις 7 Απριλίου θα σας δούμε στο θέατρο «Παλλάς», στην εκδήλωση για τα 30 χρόνια κοινωνικής προσφοράς της «Μέριμνας». Η δική σας συμβολή είναι για ακόμη μία φορά πολύ σημαντική. Ποια σημασία έχει για έναν καλλιτέχνη να συμβάλλει με αυτόν τον τρόπο, να βάζει το δικό του λιθαράκι στην κοινωνία;
Η μουσική είναι ένας δυνατός τρόπος να επικοινωνούμε και να ενώνουμε τον κόσμο. Η συμμετοχή μου σε εκδηλώσεις με κοινωνικό χαρακτήρα είναι για εμένα ένας τρόπος να προσφέρω στην κοινωνία και να στηρίζω σημαντικούς σκοπούς, όπως αυτός της «Μέριμνας».
Τι θα απολαύσουμε σε αυτή τη συναυλία;
Το πρόγραμμα της βραδιάς θα περιλαμβάνει μουσικές που έχω γράψει για την τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο με συνοδοιπόρους εκλεκτούς και υπέροχους σολίστες. Μελωδίες που έχουν γίνει τραγούδια θα ακουστούν από την ταλαντούχα και εξαίρετη φωνή της σοπράνο Σοφίας Ζώβα. Θα είναι ένα μουσικό ταξίδι με μυρωδιές και αρώματα από το παρελθόν έως το σήμερα.
Με αφορμή τη φιλανθρωπική συναυλία που αφορά παιδιά, ποιες αξίες πιστεύετε ότι πρέπει να συνεχίσουμε να διατηρούμε σε αυτή την κοινωνία; Ποιες χρειάζεται να μεταλαμπαδεύουμε στις επόμενες γενιές;
Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η ευαισθησία απέναντι στους συνανθρώπους μας -ιδιαίτερα στα παιδιά- είναι αξίες που πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανές. Σε συναυλίες που αφορούν τα παιδιά ο σκοπός είναι μεγαλύτερος, γιατί εκείνα είναι το μέλλον και η ελπίδα μας.
Είστε συνθέτρια και μουσικός, μια βαθιά καλλιτεχνική προσωπικότητα. Η σύνθεση, όμως, είναι μια πολύπλοκη διαδικασία. Εκείνο που ίσως αναρωτιέται κάποιος είναι το πόσο μεγάλο ρόλο παίζει το ταλέντο εκτός από τις γνώσεις… Γεννιέται, πιστεύετε, κάποιος με κλίση προς τη μουσική;
Το ταλέντο είναι ένα σημαντικό εφόδιο. Μπορεί κάποιος να γεννηθεί με κλίση προς τη μουσική, αλλά χωρίς σκληρή δουλειά, μελέτη και διαρκή αναζήτηση το ταλέντο δεν αρκεί. Μπορεί να χαθεί μέσα στα χρόνια. Η μουσική είναι ένα ταξίδι διαρκούς εξέλιξης και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις.
Ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη μουσική από την ηλικία των έξι ετών και, μάλιστα, σε μια επαρχιακή πόλη, κάτι που δεν ήταν και τόσο συνηθισμένο. Πώς διέκριναν οι γονείς σας το ταλέντο σας; Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι;
Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική έγινε σε πολύ μικρή ηλικία. Ο άνθρωπος που με έμαθε να αγαπώ και να σέβομαι τη μουσική ήταν ο πατέρας μου. Τα πρώτα ακούσματα τα είχα από τον ίδιο (ήταν ένας εξαιρετικός ψάλτης) και αργότερα μέσα στον κινηματογράφο του, όπου για πρώτη φορά άκουσα τις μεγάλες κινηματογραφικές μουσικές που με επηρέασαν στη μετέπειτα ζωή μου. Οι γονείς μου βλέποντας την αγάπη που είχαμε εγώ και τα αδέλφια μου από πολύ μικρά για τη μουσική, μας ενθάρρυναν και μας βοήθησαν να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι.
Αυτή τη στιγμή ηχεί στα αυτιά μου η μελωδία σας από την «Πολίτικη κουζίνα». Ενα τραγούδι που πλέον έχει πάρει πολλές προεκτάσεις, όχι μόνο για εκείνους που έζησαν και εκδιώχθηκαν από την Πόλη… Μια μελωδία αφιερωμένη σε όλους τους πρόσφυγες. Ποια εικόνα είχατε όταν το γράφατε;
Οταν μου ζήτησε ο Τάσος Μπουλμέτης να γράψω τη μουσική για την ταινία, ήδη είχαμε ταξιδέψει μαζί στην Κωνσταντινούπολη. Περπάτησα για πρώτη φορά σε δρόμους που νόμιζα πως τους ήξερα από πάντα, ένιωθα γύρω μου τις ιστορίες των ανθρώπων, έβλεπα τα σπιτικά τους. Ηταν όλα οικεία, με αυτόν τον μεταφυσικό τρόπο που δένει τον Ελληνισμό με αυτόν τον τόπο. Είχα κυρίως το αίσθημα της νοσταλγίας, του ξεριζωμού. Ισως γι’ αυτό τελικά να κατάφερα να «μιλήσω» με τη μουσική μου και ακόμα και σήμερα να συγκινεί το άκουσμά της.
Η σχέση σας με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο είναι άμεση, αφού ξεκινήσατε να γράφετε μουσική για σειρές και έπειτα για ταινίες. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνετε σε αυτή την καλλιτεχνική συνθήκη;
Η καλή συνεργασία με τον σκηνοθέτη είναι πάντα μια δημιουργική αρχή. Το ένστικτό μου με ακολουθεί όταν γράφω μουσική για μια εικόνα, αλλά πολλές φορές βλέπω τον ίδιο μου τον εαυτό σαν να είναι κομμάτι της ιστορίας.
Ποια σειρά ή ταινία από αυτές που έχετε ντύσει με μελωδία κατέχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας και γιατί;
Κάθε τι που έχω δημιουργήσει το αγαπώ ξεχωριστά για τη στιγμή που γεννήθηκε και για τα βιώματα που εκφράζει. Η «Αίθουσα του θρόνου», η «Πολίτικη κουζίνα» και οι ταινίες «Babam ve oglum» και «Iftarlik gazoz» έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Ο πατέρας σας, όπως προείπατε, ήταν ιδιοκτήτης κινηματογράφου και εσείς μεγαλώσατε μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. Τι σας γοήτευε περισσότερο από τη μεγάλη οθόνη;
Από τότε που ήμουν μικρή, στον κινηματογράφο του πατέρα μου, με γοήτευε πάντα ο τρόπος που ήχος και εικόνα δημιουργούν έναν δικό τους τρόπο συνομιλίας. Ολα όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα ξεκίνησαν μέσα σε αυτή την αίθουσα του κινηματογράφου.
Αγαπάτε τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη «Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε». Τι σημαίνει για εσάς;
Το σύντομο και μάταιο της ύπαρξής μας, που όμως μας δίνει τον λίγο χρόνο να δημιουργήσουμε. Ο Καζαντζάκης είναι εκείνος που με λίγα είπε τα πολλά. Ζήσε τη στιγμή σαν να είναι αιωνιότητα, γιατί μόνο αυτό έχουμε.
Τι είναι αυτό που σας εμπνέει περισσότερο για να παρακινηθείτε και να γράψετε μουσική; Ποια κατάσταση;
Η έμπνευση μπορεί να προκύψει από οποιοδήποτε συναίσθημα χαράς, λύπης ή αγάπης, είτε ακούγοντας μια ιστορία ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζεις και όμως μπορεί να σε συγκινήσει. Ακόμα, από ένα χρώμα στον ουρανό που θα παρατηρήσεις για πρώτη φορά, από την αγαλλίαση και τη νοσταλγία. Ολα είναι έμπνευση, ακόμα και η ίδια μας η ζωή.
Από όλους τους δίσκους σας υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζετε;
Η πρώτη μου ορχηστρική δουλειά «Το αστέρι και η ευχή» θα με συντροφεύει πάντα και θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Θα επιστρέφατε στον τόπο σας;
Ο τόπος μου θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, έτσι όπως τον έζησα και τον θυμάμαι μικρή. Σε κάθε ευκαιρία επιστρέφω. Τώρα πια εκεί αναπαύονται η μάνα μου και ο πατέρας μου. Εκεί είναι οι ρίζες μου.
Αν δεν ήσασταν μουσικοσυνθέτρια, έχετε σκεφτεί τι θα ήσασταν;
Θα μου άρεσε να γινόμουν γιατρός, γιατί θεωρώ πως είναι λειτούργημα και θα ήθελα να σώζω και να θεραπεύω τους ανθρώπους.
Αν ταξιδεύατε μέσα στον χρόνο, σε ποια εποχή θα θέλατε να ζείτε και γιατί;
Τον εαυτό του τον βλέπω σαν να έχει ζήσει πολλές ζωές σε παλαιότερες εποχές και όχι μόνο μία. Αν θα διάλεγα μια εποχή θα ήταν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, για να ζήσω όλη την καλλιτεχνική και πολιτιστική εξέλιξη.
Ποιο είναι το όνειρό σας; Τι εύχεστε για το μέλλον;
Το όνειρο και η ευχή μου είναι να μπορέσει η ανθρωπότητα να ζήσει ειρηνικά και αγαπημένα.
